Sacha is opgegroeid in Friesland. De voorbeelden van lesbische vrouwen vindt ze pas als ze in Utrecht gaat studeren. Daar leert ze zichzelf volledig te accepteren. Nu is ze een trotse vrouw die op vrouwen valt en gebruikt ze haar verhalen onder ander in haar werk als spoken word artiest.
Bekijk hier de video of lees haar verhaal.
Stel jezelf even voor…
Mijn naam is Sacha. Ik ben 27 jaar en mijn voornaamwoorden zijn ‘zij/haar’ en ik val op vrouwen. Waarom ik mijn verhaal wil vertellen is eigenlijk voor die jongere Sacha die geen rolmodel had, geen persoon had, zichzelf niet terug zag. Dat nu dan zelf te zijn en daarmee hopelijk andere jongeren te inspireren in hoe je jezelf kan zijn en dat je er mag zijn en dat alle verhalen er mogen zijn.
Hoe vier jij jouw identiteit?
Op welke manier ik mijn identiteit vier is niet altijd vanzelfsprekend geweest. Omdat ik heel lang moeite heb gehad met oké zijn met wie ik ben. Eerst wist ik niet eens wie ik eigenlijk was. Dus dat ik op vrouwen val, dat ik lesbisch ben. Omdat dat van waar ik vandaan kom toch best als een zonde wordt gezien en ik dus eigenlijk maar dacht van ‘oké ja, dan val ik maar op jongens’. Maar die deden me niks en ik wist ook niet beter. Ik wist niet eens wat liefde echt was. Totdat ik ging studeren in Utrecht en ontdekte van ‘oh wacht vrouwen’. Ik zag vrouwen met vrouwen zoenen en toen ging er een wereld voor mij open van ‘oké dit kan maar eigenlijk mag dat niet want het is een zonde’. Dus die homofobie was geïnternaliseerd in mezelf.
En nu 10 jaar later, dat was 10 jaar geleden, merk ik dat ik gelukkig nu niet meer denk van ‘oh als een knop is die me hetero maakt dan wil ik die indrukken’. Nee, nee, nee, ik ben nu echt. Stel je voor dat die er zou zijn, ik zou hem niet indrukken. Nee, ik ben oprecht helemaal oké nu met dat ik lesbisch ben, dat ik op vrouwen val. Ik hou van vrouwen. Ik hou van wie ik ben en dat ik mag liefhebben en de liefde ook mag ervaren. Dus ik vier het met open zijn over dat ik dus op vrouwen val en met mijn vriendin op straat gewoon hand in hand lopen. Af en toe nog wel een beetje een soort van ‘kan dit?’, omdat er toch nog wel soms een opmerking naar je hoofd wordt gegooid. Dat je een beetje een soort van die veiligheid nog wel in de gaten houdt. Maar over het algemeen ben ik heel blij dat ik echt bij mezelf ben thuisgekomen en weet wat het is en betekent wat ik voel.
Wat heeft jou geholpen om jezelf te ontdekken?
Wat mij heeft geholpen om mezelf te ontdekken is om letterlijk naar een andere omgeving te gaan dan waar ik ben opgegroeid. Ik groeide op in Franeker, ging in Leeuwarden naar een christelijke middelbare school en daar hadden we godsdienst les en. Elke ochtend openen met een les uit de bijbel. Het idee en het beeld over homoseksualiteit was heel homofoob: dat is vies, het is een zonde. Dus dat had ik heel erg ook mij eigen gemaakt, want ik dacht oké zo kijken we er dus naar. Totdat ik dus naar Utrecht ging en zag dat er een vrouw met een vrouw zoende en niemand ze in elkaar sloeg of joelde. En er ging een wereld voor me open van ‘oh wow er zijn ook andere manieren om te kijken naar homoseksualiteit’. Waarin je het dus niet ziet als een zonde, maar als ook een vorm van liefde en een vorm van seksualiteit. Want uiteindelijk is heteronormativiteit ook maar een construct. Dus dat heeft mij wel geholpen om mezelf te ontdekken doordat ik dus die representatie zag en die voorbeelden van wie ik kan zijn, wie ik ben. En het gaf me ook een taal en het beeld van wat het betekent wat ik allemaal al voelde. Er kwamen heel veel ‘oh ja, oh ja’ momenten. Van ‘Ah, ik was verliefd op juf Helena, ja ja, in groep 5 weet je wel’. Of ‘Oh ja, daarom was ik zo zenuwachtig bij die ene vriendin’. Ja, dus op die manier heb ik het dus ontdekt van ‘oh ik val op vrouwen’, dat is het.
Wat zou je jouw jongere zelf willen vertellen?
Wat ik mijn jongere zelf zou willen vertellen, dat komt echt van een opmerking die me is bijgebleven van een vriendin. Dat was gewoon op een avond in de kroeg, echt in het eerste jaar dat ik ontdekte dat ik lesbisch ben. Dat ze me zei: ”Sacha, natuurlijk wil je dat andere je accepteren maar het allerbelangrijkste is dat je jezelf accepteert”. En dat zou ik mijn jongere zelf dus willen vertellen, van accepteer jezelf, dat is het allerbelangrijkst. Dat je oké bent met wie je bent en op wie je verliefd wordt en hoe jij je voelt en dat alles wat er door je heen gaat, wat je ervaart, waardig is en er mag zijn. En dat zou ik aan mijn jongere zelf willen vertellen.
Voor mij als queer persoon om in Den Haag te wonen is zoekend, maar steeds minder zoekend. Toen ik hier in 2014 kwam, dan was toch wel elk gaybar door mannen bemand en was er niet echt een plek waar je naartoe kon gaan. Maar nu heb je bijvoorbeeld Kaleidoscoop die queerfeesten in Den Haag organiseert. En daar zie je gelukkig ook vrouwen en non-binaire personen. Dus er komen steeds meer ontmoetingsplekken waar je naartoe kunt gaan. Dus dat is fijn.
Waarom is Pride The Hague belangrijk?
Pride The Hague is belangrijk voor mij omdat ik vind dat eigenlijk elke stad een moment moet nemen om te vieren wie je bent. Vaak zijn queer personen wat onzichtbaar door heteronormativiteit, dat wordt nog steeds gezien als de standaard. Ik bedoel het concept uit de kast komen, dat toont wel aan dat je anders bent terwijl, een heteroseksueel niet uit de kast hoeft te komen. Dus we gaan er al vanuit dat iedereen hetero is, en als je dat niet bent dan kom je uit de kast. Eigenlijk zou je in de ideale wereld überhaupt niet uit de kast hoeven komen. Maar dat is niet de realiteit. Dus ik snap heel goed dat het nog belangrijk is om, zoals bijvoorbeeld helemaal in Den Haag de stad van vrede en recht, op te komen voor de rechten van queer personen.
Wat doe je zelf aan zichtbaarheid?
Ik ben spoken word artiest. Dat is ontstaan vanuit mijn behoefte om een taal te geven aan wat ik allemaal voelde. Maar ook aan wat ik niet kon teruglezen of terugvinden over mijn seksualiteit en andere taboe gevoelige onderwerpen. En in mijn stukken, mijn poëzie, haal ik dus ervaringen aan of soms ook grappige anekdotes om meer een inkijkje te geven in hoe het is om lesbisch te zijn, en de norm te bevragen. Ook de norm te bevragen als een lesbische vrouw die er wellicht hetero uitziet. Dat vind ik al helemaal gek. Want ik krijg heel vaak terug ‘Je ziet helemaal niet lesbisch uit’. Maar ik bedoel, moet ik dan zeggen: ‘Oh maar, jij ziet er eigenlijk helemaal niet hetero uit.’. Dat voelt een beetje gek. Dus door dat te verwerken in mijn teksten en dan te delen op het podium probeer ik eigenlijk een gesprek te openen over wat je mee kan maken en meemaakt als queer persoon. En hoe je daar ook woorden aan kan geven en andere mensen daar ook herkenning in kunnen vinden. Dat vind ik heel fijn om te doen en daarmee door te blijven gaan. Er zijn nog genoeg verhalen niet opgeschreven. Dus we blijven schrijven.
—————–
In het kader van Pride The Hague 2024 worden verhalen gedeeld van mensen uit de queer gemeenschap van Den Haag. Wil je zelf ook jouw verhaal delen, klik hier voor meer informatie.
Meer informatie over (het werk van) Sacha vind je hier.